You are here

Touching the news – wanneer journalisten hun lezers aanraken, en zij hen

Iskander Smit, Gijs Huisman en Aduén Darriba Frederiks van COMMIT/project VIEWW gaven een Internet of Touch-salon. Een workshop waarin ze uitlegden hoe de inzichten vanuit het social touch-onderzoek gebruikt kunnen worden voor het ontwerpen van haptic wearables en connected products. Journalist Laurens Vreekamp bezocht de workshop en geeft hieronder een verslag van wat deze technologie voor de journalistiek kan betekenen.

Waarschijnlijk verbaast het u niet, maar wij Nederlanders raken elkaar veel minder (sociaal) aan dan de meeste andere Europeanen en wereldburgers. Gijs Huisman, momenteel bezig met promotie-onderzoek naar ‘social touch technology’, vertelde tijdens de eerste Internet of Touch-salon dat: “Nederland kan worden beschouwd als een ‘low-touch’-land.”

Niet veel ogenblikken later zaten wij, wildvreemde doch zeer geïnteresseerde bezoekers van de salon, elkaar fysiek aan te raken en raadde ik welke emoties mijn salonpartner aan mij probeerde te communiceren, in opdracht van diezelfde promovendus. (‘Sympathie’, zo bleek, is overigens lastiger te interpreteren bij de ontvangers dan ‘boosheid’.)

Interacteren door technologische aanraking
Een dolle boel denkt u wellicht, en: “wat heeft dit met journalistiek te maken, beste Laurens?” Kijk dan eens naar het volgende overzicht van salonhost Iskander Smit, chief labs van internet-agency Info.nl. Uit onderstaand lijstje blijkt namelijk dat een toekomst van interacteren door aanraken opeens best dichtbij is. En dat we daar dus ook journalistieke toepassingen voor kunnen verwachten en kunnen gaan bedenken.

Wij gaan hierbij niet per se elkaar maar vooral onze alledaagse objecten en apparaten steeds meer aanraken, en zij ons:

  • Pavlok – “Associates a mild zap with your bad habit.
  • Cryoscope – “Instead of reading a weather forecast, the Cryoscope allows you to feel it.”
  • Parihug – “Hug loved ones thousand miles away
  • Lechal schoenzolen – “Navigate. Stay fit. Interact
  • Apple Watch: taptic engine


Relevant voor de journalistiek?
Een voorbeeld met een geheel andere toepassing is van kunstenaar James Bridle. Hij maakte ‘Surveillance Spaulder’, een apparaat dat je schouder aanraakt wanneer je in de buurt komt van een beveiligingscamera.

Surveillance Spaulder

Waarom ‘touch’ als medium relevant is?
Omdat het nog sneller en geraffineerder is dan visuele communicatie. Omdat het intiem is, natuurlijker en directer dan de rest van het spectrum van communicatie-technologie.

Slide van Gijs Huisman – Hoe accuraat mensen gemiddeld zijn als het gaat om het juist interpreteren van ‘boodschappen’ middels aanraking.

Om te bedenken waar touch als nieuw medium allemaal voor kan dienen, en waartoe dergelijke interfaces journalisten en verhalenmakers in staat kunnen stellen, is het goed om naast de eerdere genoemde (triviale) voorbeelden ook wat basiskennis op een rij te hebben.

Hoe werkt technologisch gemedieerde ‘touch’?
Het toepassingsgebied dat zich bezig houdt met systemen die door middel van aanraken werken, wordt ‘haptics’ genoemd:

Haptics: the science of applying tactile sensation to interact w/ computer applications

Veel huidige touch-toepassingen zijn gebaseerd op zogeheten micro vibro-stimuli, zo leerde ik: trillings-variaties in lengte, frequentie, snelheid en kracht stellen ons in staat om boodschappen te ontvangen en te verzenden.

Kinesthese
Haptics is meer dan ontvangen of verzenden van trillingen. Er wordt ook gesproken van kinesthetische systemen. Hierbij kun je denken aan de informatie die door onze tastzin binnenkomt, bijvoorbeeld wanneer je een kop koffie vasthoudt, of een kommetje met bevroren doperwten: je krijgt informatie over o.a. het gewicht (hoe vol is mijn glas of kom), de temperatuur, het materiaal -zowel container als inhoud (bv. aardewerk, glas, porcelein, plastic), de viscositeit, de vorm en de grootte.

Slide van Iskander Smit – Hoe onze systemen zich kunnen aanpassen en leren van hun gebruiker(s)

Een aantal inzichten die ik optekende na de presentaties van Gijs Huisman en Iskander Smit, zijn:

  • Touch is vital to us
  • Touch is a complex sense
  • Touch has rich effect(s)

Maar ook: touch in smartphones is op dit moment vaak niet meer dan met je vingers over glazen oppervlakten bewegen, in jargon ook wel ‘just pictures under glass’ genoemd.

Wat aanraken voor mens en apparaat betekent?
Een nieuwe generatie draagbare computers -‘wearables’ genoemd- ‘are connecting the things and the self’. En onze omgeving gaat ons niet alleen voelen, er wordt ook steeds meer geluisterd door met internet-verbonden objecten: gooi er wat AI bij en de apparaten leren ons kennen, en hebben soms aan een uitgesproken opmerking genoeg… Genoeg om… ja wat eigenlijk?

Als drager van een Apple Watch -nu een aantal maanden om mijn linkerpols- heb ik mijn vriendin bijvoorbeeld niet kunnen overtuigen van het feit dat ik het wel interessant zou vinden als zij mij af en toe haar hartslag kan laten voelen op afstand. Dat lukt op dit moment alleen wanneer zij ook een dergelijk touch-device gaat dragen. Maar zij is – net als veel anderen- ten eerste niet overtuigd c.q. wars van het idee van technologisch gemedieerde aanrakingen, en ten tweede bestaat bij haar het (terechte) vermoeden dat al deze apparaten continu met ons meeluisteren. Zo waarschuwde Samsung al om geen prive-zaken in het bijzijn van een van hun smart-tv’s te bespreken.

Een hartslag van de ander op afstand voelen. Een al-luisterend-web. Wat kan de journalistiek hier nu mee? Meevoelen met de temperatuur, hartslag en spanning van een reporter bij een demonstratie of oorlogssituatie? Of youtube-video’s die toegang krijgen tot je verlichting en thermostaat om de sfeer te verhogen… Who knows! Ik ben in ieder geval benieuwd wat er allemaal volgt (en ongetwijfeld zal mislukken).

Want wat die connected systems, met ogen, oren en straks ook voel-en-aanraak-stimuli voor een journalist en haar publiek kunnen betekenen, dat laat ik graag aan u over.

Dit is deel I van een serie, getiteld ‘Tech: a touchy subject for journalists?’. Deel II zal gaan over digitale assistenten, die al dan niet virtueel en kunstmatig met ons communiceren, en het ‘white male developer-syndroom’…

© Journalismlab
Tekst: Laurens Vreekamp